REIS KROATIE/GRIEKENLAND - WEEK 9

Vrijdag 14 oktober (35 km). Onze overnachtingsplek is verder niets bijzonders vandaar dat we weer verder trekken. Het is weer even zoeken naar de juiste weg in het dorp Kimi maar dan we toch op weg naar Paralia Metochiou. Wat een prachtige route is dit! We zien hier wat meer groen en zelfs  wat herfstkleuren er tussen. Een stil en ruig gebied. We zien amper een andere auto. Weer veel klimmen en dalen en de weg is af en toe erg smal. Ook liggen er rotsblokken op de weg en de zijkanten zijn soms erg beschadigd. Maar al met al toch goed te doen en de prachtige natuur doet ons super genieten. Dan zien we ver beneden de baai liggen waar we naar toe gaan. Dus veel afdalen weer en dan komt de afslag over een smalle weg naar Paralia Metochiou. Het is ook hier weer een prachtige baai. Er staan wat huizen om heen, er liggen wat kleine bootjes op het strand. En het is er stil, super stil. Mooi plekje dus en het weer is nog steeds erg lekker met 23 graden. Weer even met mijn broer gebeld en gehoord dat Suus steeds meer pijn heeft. Wat moet ze toch lijden, arme meid. Nu weer andere medicijnen en alweer de hoop dat de pijn dragelijk wordt.

Onderweg van Paralia Kimis naar Paralia Metochiou.

Nog steeds onderweg.

Echt een heel erg mooie route.

Daar beneden ligt de baai waar wij naar toe gaan: Paralia Metochiou.

We zijn beneden in de baai, strand voor ons alleen.

Prachtig stukje Griekenland weer.

Zaterdag 15 oktober. De dag begint bewolkt. Gelukkig komt de zon toch ook nog even kijken. We lopen naar een grot waar veel drijfhout ligt. Aad wil een zeilbootje maken van dat hout, dus het is even zoeken naar de juiste vorm. We bekijken de weersverwachting en zien dat na morgen de temperatuur op Evia 14 tot 18 graden wordt. Maar even bedenken of we op Evia blijven of toch de Peloponnesos maar weer opzoeken.

Even de geiten naar een stukje groen brengen.

Vrij harde wind maakt de zee lekker wild.

Zondag 16 oktober (100 km). Onze drang om nieuwe dingen te zien is groter, dan het verlangen naar warme temperaturen (uiteindelijk hebben we al weken achter elkaar prachtig weer!). Dus besluiten we om Evia verder te ontdekken. De eerste km’s gaan weer door prachtige bergen, dan volgt een klein weggetje waarmee we een stukje afsnijden. Prachtige route, maar de weg is wel super slecht. Gaten in de weg, aan de afgrond kant zijn vaak hele stukken naar beneden gevallen en wordt het dus nog smaller, natuurlijk ook weer de nodige rotsblokken op de weg. Maar eerlijk is eerlijk, het is prachtig! Langzaam aan maar, zo komen we er ook. Vanaf Steni Dirfos wordt het weer wat vlakker. We zien weer van alles verbouwd worden. Maar bij de stad Psachna is het weer slinger de slinger. Best druk ook op deze weg, het is dan ook de enige weg naar het noorden van Evia. Het is natuurlijk ook nog eens zondag en dan zijn er meer mensen onderweg. Ook veel motorrijders, die vinden zo’n slingerweg natuurlijk helemaal geweldig. Dan volgt de afslag naar Pili waar we na 10 km weer de zee zien. Het is inmiddels weer helemaal bewolkt, niet koud, nog steeds 20 graden. De weg eindigt in een onverharde weg. We rijden langs het strand en parkeren bij twee tavernes. Het is gezellig druk bij de tavernes en wij gaan ook maar eens op deze, voor ons vreemde tijd (1400 uur), uit eten. Voordeel is dat je niet alleen zit, veel Grieken zitten nu ook warm te eten. Het is eten smaakt o.k. Het blijft toch allemaal een beetje hetzelfde, dat eten hier in Griekenland. De camper zetten we bij het haventje. Het is allemaal een beetje troosteloos, dus morgen maar weer verder. 

Onderweg naar Pili, zo lijkt het net Noorwegen met die wolken tegen de berg aan.

En altijd lopen er geiten over de weg.

Herfstkleuren in Griekenland, nog steeds onderweg naar Pili.

Hars opvangen voor de Retsina wijn.

Pili, het is een beetje somber weer vandaag.

De zon komt nog heel even kijken voordat ze onder gaat.

Maandag 17 oktober (75 km). We gaan nog iets verder naar het Noorden. We komen tot onze verbazing door een bos met loofbomen. Rode bladeren op de grond, een klein stroompje water. Je zou bijna denken dat je in Luxemburg zit! We komen zelfs nog door een kleine kloof. Daar staan borden met de tekst ‘’falling rocks’’. Het is maar dat je het weet als er eentje op je dak valt. Bij het plaatsje Kirinthos gaan we van de hoofdweg af om naar Kria Vrissi te gaan. Ook nu verbazen we ons weer want we zien allemaal veld met katoen planten. Nooit geweten dat ze dat ook in Griekenland hadden! Het strand bij Kria Vrissi is enorm groot, hier kun je echt gemakkelijk staan met een aantal campers. Je staat helemaal vrij. Maar wij blijven hier toch niet. Het begint erg hard te regenen. Weer overleggen, wat gaan we doen? Maken we het rondje Evia af of kiezen we voor iets beter weer? Uiteindelijk besluiten we toch om Evia te gaan verlaten. We gaan het stuk onder Athene eens bekijken. Dus moeten we dezelfde weg weer terug, want op het midden gedeelte van Evia is maar 1 doorgaande route. Bij Chalkida komen we weer met de brug op het vaste land. Iets naar beneden langs de kust vinden we een overnachtingsplekje bij Paralia Avlidas (N 38.370551 E 23.639970). Niets bijzonders, gewoon langs een weggetje maar wel direct aan de zee (zulk heerlijk geluid is dat toch, die golven!). Aan de overkant zien we Evia. De regen is opgehouden, het is 20 graden met een flinke bewolking. ’s Avonds nog een wanhopige Suus aan de lijn, ze heeft zo’n pijn en wordt daar totaal niet  mee geholpen. Ze voelt zich enorm in de steek gelaten door alle dokters en ziet het helemaal niet meer zitten. Arme, arme meid. Ik vind het zo erg voor haar. Voel me enorm machteloos.

Kria Vrissi net voordat het hard gaat regenen en wij besluiten om van het eiland Evia af te gaan.

De ''vallende stenen'' zijn nu echt op de weg gevallen.

Gewoon langs een stil weggetje geparkeerd voor onze overnachting bij Paralia Avlidas.

Maar met prachtig uitzicht op Evia en het heerlijke geluid van de zee.

Nog steeds aardig wat dikke wolken, maar het is wel droog nu.

Dinsdag 18 oktober (50 km). Aad en ik hebben veel gesproken over de situatie met Suus en hoe wij ons daaronder voelen. Mag en kan je nog wel genieten als je weet dat iemand die je zo na staat, zo’n pijn heeft? Het antwoord is niet te vinden. We weten dat het niets helpt als we in Rotterdam zouden zijn. O.k. dan kunnen we wat praktische hulp bieden, maar die hebben ze nu ook al. We zetten onze reis maar gewoon verder en proberen er toch van te genieten. Dus rijden we eerst naar Marathonas. Het verbaast ons dat we nog door erg mooi landschap rijden. We hadden verwacht dat het helemaal volgebouwd zou zijn, zo rondom Athene. Vanaf Marathonas tot Rafina is dat wel het geval, het is een aaneengesloten rij van bedrijven en winkels. In Rafina zoeken we naar de haven en vinden daar ook nog een erg leuke plek. Er is een groot parkeerterrein vlak voor een groot zandstrand. Uitzicht op Evia en op de haven van Rafina. Er liggen een aantal ferry’s in de haven. Er staat een enorm harde wind maar de zon schijnt ook weer. Op de hoge golven zijn een aantal surfers bezig. We lopen naar de haven en daar zijn heel veel tavernes die ons proberen te verleiden om bij hun te gaan eten. Het blijft bij een soft ijsje voor Aad, meer raken ze aan ons niet kwijt. De Lidl zit ook op loopafstand en bij de haven staat een dixie. Dat is mooi, kunnen we onze cassette weer legen. Door de harde wind kunnen we helaas niet buiten zitten maar in de camper is het ook genieten van het mooie uitzicht. Aan het eind van de dag komt er tot onze grote verbazing nog een camper aanrijden. Dat is lang geleden dat wij dat hebben gezien! Het is een Duitser, hij blijft hier ook overnachten.

We vinden een mooi plekje aan het strand bij Rafina met uitzicht op de haven en de ferry's.

Uitzicht de andere kant op, er staat enorm harde wind en de zee gaat lekker tekeer.

Alle tavernes bij de haven.

De haven van Rafina.

Woensdag 19 oktober (65 km). We rijden eerst naar Porti Rafti. Dit is een haven in een enorm grote natuurlijk baai. Heel erg mooi om te zien. We kunnen de camper, zoals zo vaak, weer neerzetten bij de haven. Ook nu weer genieten we van het mooie uitzicht. Het waait niet meer zo hard, maar toch nog te hard om lekker buiten te kunnen zitten. Dus lopen we rond en maken veel foto’s. Er staan heel wat Griekse mannen te vissen. De ene met een hengel, de ander gewoon met een draad op het haspel. Veel wordt er niet gevangen, in de tijd dat wij er staan, is er maar 1 inktvis gevangen. Aad probeert het ook nog, maar helaas, weer niets. Rond 2 uur gaan we weer verder, nu naar de onderste punt van dit schiereiland. Dat is bij Sounion en daar is de tempel van Poseidon. Hij is gebouwd 444 v. Chr, dus die staat er al een tijdje. De tempel staat op steile klippen hoog boven de Egeïsche zee en is altijd een oriëntatiepunt voor zeelieden geweest. De zuilen zijn gemaakt van marmer wat uit nabijgelegen groeven is gehaald. Wonderbaarlijk dat het er na al die jaren nog staat! Het mooiste is om de tempel te zien in de ondergaande zon maar daar zijn wij net te vroeg voor. De zon gaat trouwens best vroeg onder, om half zes al. Maar het is pas half vier en om nou twee uur hier te blijven wachten… Met de camper rijden we zo’n 4 km verder tot het plaatsje Legrena (N 37.662733 E 23.992771). Hier is een haventje met parkeerplaats waar we de camper neerzetten. Naast de haven is een strand. De wind is een stuk afgenomen en zo kunnen we lekker buiten zitten en genieten van de zon. San belt ook nog met nieuws dat er nu (eindelijk) wel meer morfine aan Suus gegeven gaat worden. Vandaag is ze ook weer bestraald, dus nu maar weer hopen dat het deze keer eindelijk eens helpt en dat arme kind eindelijk eens zonder pijn is. Ik hoop het zo! 

Porto Rafti.

De enorme baai van Porto Rafti.

De tempel van Poseidon bij Sounion.

Uitzicht vanaf de tempel.

Ons plekje bij Legrena, 4 km voorbij Sounion. Eindelijk weer genieten van de zon.

Het strand bij Legrena.

En het haventje waar wij net achter staan.

Nu de zon er weer is, natuurlijk weer een mooie zonsondergang.

Ons plekje bij Legrena, niet heel bijzonder maar we blijven hier wel een dag staan.

Donderdag 20 oktober. Vandaag blijven we hier staan. Het is heerlijk weer en dus kunnen we lekker buiten zitten met onze korte broeken aan. Lekker genieten van de zon. We maken ook nog een lange wandeling langs het strand. ’s Middags bel ik Suus en jippie… goed nieuws. Eindelijk hebben ze de juiste hulp gekregen in pijn bestrijding. Eindelijk, eindelijk! Een anesthesist van  Erasmus ziekenhuis begeleidt haar nu en heeft de morfine dosis verhoogd en ook verteld wat ze kan doen als ze een pijn aanval heeft. En het allermooiste is dat het geholpen heeft. Suus klonk weer als Suus, nuchter en opgewekt. Ik ben zo blij voor haar! Alleen erg triest dat ze deze hulp niet gelijk heeft gekregen en zoveel pijn heeft moeten lijden. Ik ben zo super blij voor haar! Tuurlijk ze blijft die rot ziekte houden maar nu in ieder met veel minder pijn! Inmiddels zijn wij ook aan het eind van onze 9^e week vakantie gekomen. Nog 3 weken te gaan. Nu zullen we daar zeker weer meer van kunnen genieten.