zwerfleeuwen: REIS MAROKKO - WEEK 08 – 15 t/m 21 februari 2018

Donderdag 15 februari 2018 – Ouarzazate (CC 48143 N 30.95937 W 6.756)

Het was enorm stil hier vannacht, heerlijk geslapen. Na het ontbijt gaan we een stuk lopen met Balou. Je kunt hier een lekker eind lopen langs het meer. Het is goed voor haar (en ons natuurlijk) om even een lekker stuk te lopen. Het is wel enorm uitkijken voor al het glas wat overal ligt, niet goed voor Balou haar pootjes. Maar we willen haar gaan scheren vandaag, dus als ze lekker moe is, gaat dat wat gemakkelijker. Want Balou is niet zo’n fan van het scheren. Vooral haar pootjes en kopje zijn altijd een probleem. Thuis gaat ze lekker naar de trimmer en halen we haar na 1,5 uur weer kort geknipt en schoon gewassen op. Maar als je zo’n lange reis maakt, dan zullen we toch zelf aan de slag moeten. Gelukkig lukt het vandaag erg goed. We zijn trots op ons werk. Dan komt dezelfde man aanlopen waar Aad gisteren mee had gesproken. Hij heeft twee tassen vol met groente bij zich. Cadeau voor ons! Wat aardig zeg! Iemand die het niet rijk heeft, maar het zo aardig vond dat Aad gisteren wat aan hem gaf, dat hij iets terug wilde geven. Aad geeft hem nog maar 2 doosjes paracetamol. Hij vindt vooral Balou erg leuk, heeft nog nooit zo’n hond in het echt gezien alleen maar op de tv. Hij kan er maar niet over uit dat Balou al 10 jaar is, volgens hem is het nog een jonkie. Snap dat wel, want alle zwerfhonden die hier lopen, zijn een stuk groter. Hij vindt het heel bijzonder dat we een blind hondje verzorgen. We hebben een heel gezellig gesprek met hem, hij blijft wel 2 uur kletsen. Hij wijst ons op een Joods monument hier vlakbij en regelt dat iemand het hek morgenochtend voor ons opent. Geweldig toch? Aan het eind van de dag komt het ondeugende jongetje bij Aad weer boven en gaat hij een vuurtje stoken.

Ons plekje aan het meer van Ouarzazate.

Het is erg mooi hier, op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas.

Balou wordt geschoren.

Kijk nou toch wat een berg groente we hebben gekregen!

Aad moet gewoon even een vuurtje stoken.

Vrijdag 16 februari 2018 – Ouarzazate tot Skoura (CC 19523 N 31.04952 W 6.57655) – 24 km

Zoals afgesproken lopen we naar het Joods monument. De Joodse gemeenschap heeft in Marokko een eigen vertegenwoordiger en hier ligt de president Henri Cadoch begraven. Het is dus geen monument maar een mausoleum en het wordt continue bewaakt. Er zijn nog meer graven omheen. De bewaker doet het hek voor ons open en samen met een vriend die wel wat Engels spreekt, wordt alles aan ons uitgelegd. Wat we begrijpen is dat het mausoleum eerst iets verderop was maar door het creëren van het meer, het verplaatst is. Er is ook een gebouw bij met een grote feestzaal. Hier wordt 1 x per jaar een Joods feest gehouden wat drie dagen duurt. Met muziek, dansen, eten en drinken. Dan mogen we nog een kijkje nemen in de synagoge. Ja en dan volgt natuurlijk de uitnodiging voor een kopje thee. We lachen heel wat af door de spraakverwarring af en toe en het is heel gezellig. Na een uurtje besluiten we toch om maar weer terug te gaan naar de camper. Ze zijn echt heel vriendelijk en we worden met klem uitgenodigd om morgen grotten te gaan bekijken. Ook al zeggen we dat we dat niet willen, hij staat erop dat we met hem mee gaan. Als we teruglopen weten we niet zo goed wat we er van moeten denken. Gewoon aardig bedoeld? Of wil hij voor gids spelen en verwacht hij een betaling? Dat te doorgronden is voor ons onmogelijk. Al met al is het vandaag ook nog eens flink bewolkt en daarom besluiten we om nu al weg te gaan naar Skoura. We hebben dringend kannen drinkwater nodig, maar het is vrijdag en dus zijn alle kleine winkeltjes dicht. Gelukkig redden we het nog wel tot morgen. We gaan op camping Amridil staan. Deze is vlakbij de kasba Amridil. Het is een prima camping, niets mis mee. Ook hier worden we uitgenodigd voor een kopje thee. Je komt daar ook echt niet onderuit. Dan vertelt de eigenaar dat hij een rondleiding geeft door de kasba Amridil en door het palmenbos wat hier ook is. Normaal 150 Dirham, voor ons 100 Dirham (€ 10,=). We zeggen nee, maar ook hij blijft aandringen. Over een uurtje dan? We denken er nog wel over, zeggen we. Eerst maar eens een stuk lopen met Balou. We zien al snel de prachtige kasba en lopen er naartoe om te kijken hoeveel de entree is. Die is 20 Dirham (€ 2,=) per persoon. Het is geen probleem dat we Balou bij ons hebben. Zo lopen we de kasba in. Er wordt nog gevraagd of we een gids willen, nee dus. Veel leuker om zelf overal in te lopen en te kijken. Dat doen we dus ook. We klauteren lemen trappen op en af, overal zijn kamers en binnenplaatsen. Heel erg mooi! Voor de kasba staan twee dromedarissen en naast de kasba zien we het pad wat het palmenbos in gaat. Daar gaan we morgenochtend wel doorheen lopen met Balou.

Het restaurant moet hier erg goed zijn, dus bestellen we brochettes (spiesen) kip wat we bij de camper laten bezorgen. Nou dat het restaurant erg goed is, kunnen wij alleen maar beamen. Heerlijk gegeten. Niet heel goedkoop voor Marokkaanse begrippen (170 Dirham € 17,=) maar dubbel en dwars waard.

Het mausoleum waar de Joodse vertegenwoordiger van Marokko Henri Cadoch is begraven.

Rechts de bewaker, daarnaast zijn vriend die wat Engels spreekt, aan de thee.

Onderweg naar Skoura weer allerlei kraampjes langs de weg.

Onderweg zien we al heel veel versterkte huizen van leem, kasba's dus.

Naar de camping.

De Kasba van Amridil, een van de mooiste van Marokko.

Kasba Amridil.

De camping Amridil.

Uitgebreide maaltijd met kipspiezen, het smaakt allemaal heel erg lekker.

Zaterdag 17 februari 2018 – Skoura tot Tamlalte Dadès kloof (CC 26160 N 31.44794 W 5.97347) – 100 km

Zoals gezegd, gaan we met Balou het palmenbos in. Daarvoor lopen we weer eerst langs de kasba Amridil. Wat ziet hij er prachtig uit met de zon erop! Was gisteren al een plaatje, nu is hij nog mooier. Dan lopen we het palmenbos in. Ook hier weer veel akkerbouw in de schaduw van de bomen. Het wordt geïrrigeerd met behulp van Khettaras (ondergrondse kanalen) en putten die op regelmatige afstand van elkaar zijn gegraven. Er zijn hier veel ruïnes van kasba’s. De Marokkaanse regering ziet nog niet het belang in van dit culturele erfgoed. Er zijn er best wel wat gerestaureerd maar dat is dan meestal met buitenlands geld gedaan en vaak zijn het dan hotels. De ruïnes vergaan langzaam weer tot de aarde waaruit ze zijn opgebouwd. We lopen een flink stuk en zien heel wat irrigatie kanaaltjes en veldjes met wat landbouw erop. Alles in de schaduw van de palmbomen. Weer bij de camper doen we het vaste camperritueel (cassette leeg, vuil water weg, schoon water vullen) en gaan we op weg. Het eerste stuk rijden we door droog en kaal landschap. Onderweg stoppen we even bij een klein supermarktje waar we wat groente en drinkwater kopen. Dan komen we bij het stadje El-Kelaa M’Gouna wat op een hoogte van 1400 meter ligt. Je zou het niet verwachten maar dit is het hart van de rozenstreek. In de 10^e eeuw namen pelgrims damascena (een rozensoort met een peperachtige geur) mee en die rozensoort doet het heel goed hier. Per jaar wordt 3000 tot 4000 ton aan rozenblaadjes naar de plaatselijke distilleerderijen gebracht. We stoppen hier even want ik wil ook wel wat rozenolie kopen hier. Er is hier ook een kleine fruitmarkt waar we mandarijnen kopen. Het is een verademing om weer eens door dit soort stadjes te lopen. Geen verkopers die je wat opdringen. Heerlijk om gewoon overal te kunnen kijken en je verder met rust wordt gelaten. We kopen ook nog wat doppinda’s en dan gaan we weer verder. Vanaf hier rijden we eigenlijk alleen maar langs huizen en ongelofelijk veel kinderen die van of naar school gaan. Wij rijden tot Boumalne du Dadès, het begin van de Dadès kloof. Hier is een camping waar we willen gaan staan om morgen de kloof in te rijden. Maar de camping valt erg tegen, het is meer een bouwput. We mogen dan wel voor het hotel staan, maar er staat zo’n hoge muur omheen dat we hiervan af zien. Dan maar een stukje de kloof inrijden. Dat is gelijk genieten, wauw wat is dat mooi! Door de kloof loopt de rivier de Wadi Dadès. Na 16 km komen we bij Tamlalte waar bij een hotel een camperplaats is. Hier kunnen we voor 50 Dirham (€ 5,=) overnachten. We hebben een prachtig uitzicht op de grillige rotsen. We zitten hier ook nog eens uit de wind en zo is het wel erg warm in de zon, korte broeken tijd!

De kasba Amridil nu in de zon.

Wij lopen het palmenbos in. In de schaduw van de palmen wordt veel verbouwd.

Overal zijn irrigatie kanaaltjes.

De veldjes zijn vrij klein, altijd met een verhoogde kleirand er omheen.

Er staan hier veel vervallen kasba/s, die vergaan langzaam weer tot de aarde waaruit ze gemaakt zijn.

Er loopt ook een wat dieper kanaal doorheen.

Als we van Skoura wegrijden is dit het kale landschap waar we doorheen rijden.

Even wat boodschapjes halen, brood, drinkwater en wat groente.

Dan komen we bij de stad El-Kelaa=M'Gouna, middenin de rozenstreekt.

Op de rotonde in de stad El-Kelaa M'Gouna.

Er is hier een fruit marktje waar wij mandarijnen kopen.

Maar ook doppinda's.

In Boulmalne du Dades wilden we op deze camping gaan staan maar het terrein was vol met puin, dat werd hem niet.

Dan rijden we de Dades kloof in.

Prachtige diep rode rotsen, steekt goed af met de akkerbouw in het dal.

Door deze kloof loopt de rivier Wadi Dades, vandaar veel landbouw.

Alles wordt hier nog handmatig gedaan. De kanaal worden uitgehakt, alles met de hand gezaaid en geoogst.

De Dades kloof.

Prachtige kleuren hebben de rotsen hier.

Ons plekje op de camperplaats Tamlalte. Gaaf uitzicht toch?

Ons uitzicht op de camperplaats in Tamlalte.

Deze camperplaats is (zoals heel vaak in Marokko) bij een hotel.

Zondag 18 februari 2018 – Tamlalte Dadès kloof tot Tinerhir (CC 30302 N 31.49924 W 5.54235) – 150 km

Vandaag is de dag van de Dadès kloof in. We rijden door prachtige natuur, echt adembenemend zo mooi. Al snel komen we bij het punt met de vele haardspeldbochten wat we van foto’s kennen. De weg is smal en stijl, de haarspeldbochten nog smaller. Maar wat gaaf om te rijden! Doet ons een heel klein beetje aan de Trollenweg in Noorwegen denken. Bovenaan is een hotel waar we kunnen parkeren en zo foto’s van deze kronkelweg nemen. De rode rotsen zijn zo mooi! Als we weer verder rijden komen we bij een smalle kloof, de rotsen hangen flink over de weg en de weg is smal. Natuurlijk krijgen we op dit punt een tegenligger maar alles lukt net. Na deze kloof stijgen we weer en de natuur is, echt waar, spectaculair mooi! Rode rotsen, groene rotsen. We stijgen en stijgen. Krijgen nog een smal stuk met overhangende rotsen maar nu hoog tegen de berg met een diepe afgrond naast ons. Even spannend, maar het is maar een heel klein stukje. We rijden deze weg tot we 60 km in de Dadès kloof zijn en we bij het stadje Msemrir zijn. Verder kun je met de camper niet rijden. Geen asfalt meer en de weg is alleen te rijden met een 4x4 auto. Dus draaien maar en deze prachtige route weer terugrijden. We zien vrouwen de was doen in de rivier, mensen op de akkers werken, mannen bezig met hout hakken maar ook bezig om stenen uit de berg te hakken voor een muurtje. Weer terug bij Boumalne du Dadès, gaan we richting Tinerhir, 50 km verder. We rijden nu weer door de droge steenwoestijn die op een andere manier, ook weer heel erg mooi is. In Tinerhir gaan we op de camping Ourti staan, ook deze kost weer 50 Dirham (€ 5,=) per nacht. Wel zonder stroom hoor, we nemen nooit stroom, hebben stroom genoeg van onze zonnecellen. De camping is niet groot, maar ziet er keurig verzorgt uit, sanitair is echt super schoon, douches zijn warm, helemaal goed. Morgen is er markt naast deze camping, daar gaan wij natuurlijk naartoe. Ik hoop toch echt eens sla en augurken te kunnen kopen.

Leuke klim in de Dades kloof.

Door de kloof loopt natuurlijk een rivier.

Het is een enorm mooie route waar we volop van genieten.

Er ligt nog wat sneeuw, al is het niet veel meer.

De was doen in de rivier.

Een klein stukje is echt smal en rij je door de kloof met overhangende rotsen.

Maar meestal kijk je van bovenaf de kloof in.

Natuurlijk zien we weer van alles lopen.

Lijkt me toch niet echt lekker zitten zo.

Er zijn er niet veel, maar toch wel een aantal souvenirs winkeltjes.

Richting Tinerhir rijden we weer door de steenwoestijn. Ook heel mooi op een andere manier.

Een al aardig vervallen kasba.

Camping Ourti in Tinerhir.

Camping Ourti in Tinerhir, een prima camping met erg schoon sanitair.

Maandag 19 februari 2018 – Tinerhir (CC 30302 N 31.49924 W 5.54235)

Vlak naast de camping is de grote markt. Er is echt van alles te koop, natuurlijk groente, fruit, eieren, kleding, huishoudelijke spullen en stoffen, maar ook oude mobieltjes die gretig aftrek nemen. We zien ook kraampjes waar vlees wordt verkocht, er wordt flink gehakt in de karkassen. Het is overal een drukte van belang en tussen alle mensen door rijden auto’s, brommers, fietsen, handkarren. Alles krioelt door elkaar en ik blijf het een wonder vinden dat er geen ongelukken gebeuren. Vooral jonge jongens vullen de voorraad weer aan door spullen op een handkar door de drukte te duwen. We lopen wat rond maar blijven ook even staan om alle drukte te bekijken. Prachtig gezicht hoor, je ziet echt van alles. Zo genieten is het al die geluiden die je om je heen hoort, het is zo’n andere wereld, ik blijf het bijzonder vinden dat we hier zijn en geniet er nog steeds volop van.

Sla vinden we wel, maar die ziet er zo slecht uit, dat laten we maar. Gelukkig wel rode paprika’s, augurken en courgettes. Daar kunnen we voorlopig wel weer mee vooruit. Weer terug op de camping, ga ik even de was van de afgelopen week doen. Hier is warm water in de douche wat een stuk prettiger is dan je handen in ijskoud water te moeten doen. Alles hangt al snel te wapperen en droogt gelukkig ook snel want in de middag vallen er ineens een paar druppels regen. Dat is lang geleden! Het stelt dan ook niet veel voor en het is al snel weer droog. We lopen ook nog even Tinerhir in op zoek naar een pin automaat maar die vinden we niet. Onze koelkast stinkt enorm dus Aad doet er een nieuw sproeiertje op. Probleem verholpen. Gelukkig hebben we altijd een reserve bij ons.

De markt in Tinerhir, hele karkassen worden in stukken gehakt.

De markt in Tinerhir.

De markt in Tinerhir, het slagers gedeelte.

Markt in Tinerhir, provisorisch gemaakte afdakjes voor beschutting tegen de zon.

Prachtige meubelstoffen zijn hier te koop.

Aad aan het shoppen.

Deze koopman heeft weer heel wat in te laden.

Dinsdag 20 februari 2018 – Tinerhir tot Erfoud (CC 19770 N 31.48164 W 4.21685) – 250 km

Op naar de Todra kloof, deze kloof wordt door heel veel toeristen bezocht, maar wij zijn lekker vroeg en dus nog de enige. Het smalste stuk van de kloof is enorm indrukwekkend, loodrechte rotswanden van 300 meter hoog staan aan weerszijde van de weg en de rivier. Omdat er nog geen verkeer is, zetten we de camper even stil om een foto te maken. Net voorbij het meest smalle gedeelte is een parkeerplaats maar wij gaan verder en dat is geen straf. De wanden zijn wellicht niet meer 300 meter hoog en super smal maar het blijft een prachtige kloof om door te rijden. Dan komen in het dorpje Tamtattouchte. Vroeger hield de asfaltweg hier op en zou je met je camper niet verder kunnen. Gelukkig kunnen we tegenwoordig wel verder rijden en dat doen we ook tot we bij het dorpje Ait Hani komen. Hier gaan we rechtsaf naar Amellago. We rijden weer op zo’n 2000 meter hoogte en zien nog aardig wat sneeuw. We zien heel veel vrouwen met enorme bossen sprokkelhout op hun rug. Ze lopen zo krom dat hun neus de grond bijna raakt. Ze lopen enorme afstanden met deze bossen hout op hun rug. Wat is dat afzien zeg. Blijkbaar zijn deze mensen zo arm, dat ze zich de Marokkaanse gasflessen niet kunnen veroorloven en dit hout nodig hebben. Rijden wij langs met onze super-de-luxe camper. Je voelt je toch echt wel een beetje bezwaard. Als we langs rotsen rijden met grotten, zien we dat daar ook mensen wonen. Voor de grotten staan de inmiddels bekende berber tenten. Ook afzien hoor deze mensen, het is hier echt niet warm op deze hoogte. Maar de mensen zijn overal super vriendelijk, iedereen zwaait of steekt even zijn hand op.

Zo’n 30 km verder en weer wat lager zien we ineens een tractor. Nou ja, die zie je dus echt haast nooit in Marokko. Dan heb je het natuurlijk een stuk gemakkelijker om een stuk land om te ploegen en kun je veel meer land verbouwen. Wat een verschil met de mensen die wat hoger op de berg wonen. We zien trouwens nog 2 tractors. Dan komen we in de volgende kloof vlakbij Imiter, prachtig, prachtig, prachtig. In de buurt van Tahemdount komen we bij onze derde kloof. Nu gaat de weg heel vaak door een rivier die over de weg stroomt. Best spannend af en toe. In totaal moeten we zo’n 10 x door een rivier rijden. Het is wel een dag van super mooie natuur en we genieten volop.

In Guelmima willen we op een camping gaan staan. Maar deze zit achter een gesloten poort, zelfs als je te voet van de camping af wilt, moet je aan de beheerster vragen om de poort open te doen. We hebben geen zin om achter een gesloten poort te zitten en besluiten om door te rijden, richting Erfoud. Onderweg komen we bij khettara’s, ondergrondse kanalen. Ieder dorp had zijn eigen kanaal met om de 10 meter een waterput waar vroeger per dorp wel 60 mensen aan het werk waren. Het was zwaar werk. Tegenwoordig staat er geen water meer in de kanalen maar dit is echt cultureel erfgoed waar we stoppen om een kijkje te nemen. Boven de grond zien we overal de ronde schachten, via een trap kunnen we in een kanaal kijken. Heel apart om te zien. We dachten dat we hier ook zouden mogen overnachten, maar dat is tegenwoordig door de politie verboden. Dan maar weer verder naar een camping in Erfoud, zo’n 40 km rijden. Het is vreemd om te zien dat veel vrouwen hier helemaal in het zwart zijn gehuld, alleen hun ogen zijn zichtbaar. Dat hebben we nog niet eerder gezien in Marokko. We kiezen voor camping Chez Karla, er staat maar 1 andere camper. De eigenaar is vriendelijk maar hij wil wel heel graag dat wij morgen een safari trip met hem gaan doen. Als wij zeggen daar geen interesse in te hebben, gaat hij toch helemaal uitleggen wat je te zien krijgt bij deze trip. Of willen we morgen mee naar zijn fossielen fabriek? Met moeite en vage toezeggingen van onze kant, komen we van hem af. Hoog tijd om wat te eten te maken.

Het smalle stuk van de Todra kloof, met wanden van 300 meter hoog.

En door deze prachtige kloof, rijden wij met ons campertje, gaaf toch!?

Ook voorbij het smalste gedeelte blijft de kloof indrukwekkend.

De volgende kloof, ook weer prachtig!

We rijden op 2000 meter hoogte en zien weer overal sneeuw.

Echt niet normaal hoeveel sprokkelhout deze vrouwen dragen.

Hier zijn ze het aan het verzamelen.

En zelfs met deze vracht op je rug, vriendelijk zwaaien naar ons.

Een dorpje bovenop de berg, alle huizen staan gewoon zo in de modder.

Ja, hier moeten we dus doorheen.

In grotten zien we berber tenten, ook hier wonen mensen.

En weer door een rivier, in totaal gaan we 10 x door zo'n rivier.

Nog niet veel gezien in Marokko: een tractor.

Dit zie je meest, mensen die met de hand hun akker bewerken.

Als je dit bord ziet, dan weer je: we moeten door een rivier rijden.

Hier zijn de vrouwen helemaal in het zwart gehuld.

De ondergrondse kanalen die een heel dorp van water voorzagen. Tegenwoordig staat er geen water meer in.

Boven de grond om de 10 meter een waterput. Per dorp waren 60 mensen aan het werk bij deze putten wat zwaar werk was.

Hier de ingang waarmee je naar de ondergrondse kanalen kunt komen.

Ook hier worden we ontvangen met een kopje thee.

Woensdag 21 februari 2018 – Erfoud tot Merzouga (CC 30530 N 31.13342 W 4.02039) – 60 km

Jullie snappen vast wel dat we vandaag weer vertrekken van deze camping die ons zo graag iets wilt aansmeren. Op weg dus. Rondom Erfoud ligt een enorm palmbos, per palmboom wordt ieder jaar 30 tot 100 kg dadels geoogst. De oogst is in oktober en wordt afgesloten met een drie dagen durend dadelfestival. Een andere bron van inkomsten zijn de fossielen in stukken gepolijst marmer. We zien een fabriek met winkel waar toeristen bussen voor staan. Omdat het hier vrij druk is, gaan wij hier ook een kijkje nemen. Nu kunnen we op ons gemak even rondkijken. We willen wat fossielen mee nemen voor onze kleinkinderen en slagen met 8 stenen met slakken erin. Er staan hele mooie spullen hier, ik zou zo een wastafel mee willen nemen. Buiten zien we de slijpers aan het werk, pfff wat een zwaar werk.

Wij gaan weer verder en rijden Rissani in via een prachtige poort. Voorbij Rissani rijden we door een vlak dor en droog landschap en heel in de verte zien we de rode duinen van Erg Chebbi. Maar dan zien we ineens heel veel oude Renault 4tjes rijden. Heel veel! Ze rijden door de woestijn. Het is de 4L Throphy rally, een rally met oude Renaultjes waar studenten van onder de 25 jaar aan mee mogen doen. Met de rally wordt een dorpje geholpen met b.v. een school of ziekenhuis. Het is begonnen met een paar Renaultjes, maar is inmiddels uitgegroeid tot een enorme rally waar wel 1500 auto’s aan mee doen. Je wint deze rally niet door de snelste te zijn, maar door de minste kilometers te rijden. Het is een enorm spektakel om te zien.

Even verder komen we bij Merzouga en rijden we naar de camping Haven La Change waar we voor 50 Dirham (€ 5,=) per nacht kunnen overnachten. Er zijn hier heel veel campings maar vanaf deze camping kijken we zo op de Erg Chebbi duinen. Deze duinen zijn 30 km lang en hebben een maximale hoogte van 250 meter. We willen eigenlijk helemaal aan de rand van de camping gaan staan, maar er komt morgen een grote groep en dat gedeelte is gereserveerd. Maar we krijgen een andere mooie plek, ook prima. We zien de duinen toch wel. Wat zijn die mooi. Ieder uur heeft het zand weer een andere kleur. We zien veel mensen het hoge duin opklauteren. Gaan wij ook nog wel doen, maar vanmiddag nog niet. Even relaxen en genieten van het warme weer. Aan het eind van de middag gaan heel veel groepen toeristen op dromedarissen de duinen in. Wij willen een week op deze camping blijven.